باران بهانه ای است برای با هم بودن
عاشقانه هاباران بهانه ای است برای با هم بودن
عاشقانه هادرباره من
تقدیم به کسانی که شب ها را با یاد معشوق خود به صبح می رسانند و کسانی که به خاطر عشق از همه چیز خود گذشته اند و به هیچ چیز جز عشق خود نمی اندیشند.
ادامه...
آن شب دوباره غصه تنهایی،از اشک های چشم تو پیدا شد
حالا بیا ببین که دلم بی تو،در غربت نگاه چه تنها شد
باید سفر کنم اما نه ... دیگر به تو نمی رسم
تو را نیافتم و یادت ، در کوچه های شهر ، معما شد
در واپسین یک شب نم خورده ، از کوچه های شهر ، گذر کردم
شهری که پلک های پر از مهرش ، با غنچه های پنجره ها وا شد
تا شهر چشم های تو راهی نیست ، تا شهر آب ، آینه و باران
اما دریغ!
رفتی و آن احساس ، افسانه ی تمام غزل ها شد
یادش به خیر آن شب پر احساس ، ماندیم و عاشقانه غزل خواندیم
شوری شبیه شعر و شب شبنم ، از لابه لای پنجره پیدا شد
آن شب دوباره دست و دلم لرزید ، شوری عجیب در دل من گل کرد
بغض نگاه غمزده ی باران ، در ساحل نگاه تو دریا شد.
تنهایی
من چشم گذاشتم و تو گم شدی برای همیشه در میان ثانیه های بی روح زندگی.
هنوز هم نامه هایم را می خوانی از پس سپیدی کاغذ یا برای همیشه مرا و هر آنچه که مرا به یادت می آورد فراموش کرده ای؟
روزها از پس هم می آیند و می روند بی آنکه بدانند من هنوز در پیچ و تاب گذشته مانده ام و چیزی از آینده حس نمی کنم.
می خواهم خود را بیابم در میان سکوت تلخ و کشنده گذشته.
در راه مانده ام و کسی صدای فریاد خاموشی مرا نمی شنود.
۱۶ آذر رو ز دانشجو مبارک
پاییز خواهد آمد...
و خاطرات مقدس دانشجویی را برایت برگ برگ خواهد کرد
و تو در اوج لبخندها به گذشته حسادت میکنی!
روزت مبارک
سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت
آتشی بود در این خانه که کاشانه بسوخت
تنم از واسطه دوری دلبر بگداخت
جانم از آتش مهر رخ جانانه بسوخت
سوز دل بین که ز بس آتش اشکم دل شمع
دوش بر من ز سر مهر چو پروانه بسوخت
آشنایی نه غریب است که دلسوز من است
چون من از خویش برفتم دل بیگانه بسوخت
خرقه زهد مرا آب خرابات ببرد
خانه عقل مرا آتش میخانه بسوخت
چون پیاله دلم از توبه که کردم بشکست
همچو لاله جگرم بی می و خمخانه بسوخت
ماجرا کم کن و باز آ که مرا مردم چشم
خرقه از سر به در آورد و به شکرانه بسوخت
ترک افسانه بگو حافظ و می نوش دمی
که نخفتیم شب و شمع به افسانه بسوخت
به تو می نگرم ، به تو
در گذرگاه لحظه های عبث
تنها ایستاده ام
تنها ایستاده ام و خاموش
به تو می نگرم ، به تو
ای که از قلب من بزرگتری .
هیچ کس با من نیست
حتی قلبم که زمانی همسفرم بود ؛
من هستم و من .
تنها ایستاده ام
تنها ایستاده ام و مبهوت
می نگرم رد پای لحظه های با تو را .
هیچ چیز در من نیست :
نه گذشتهء لبریز از شوق
نه آیندهء سرشار از نامفهوم
و
اما حال ... چیزی نیست تا که بگویم هست .
تنها ایستاده ام
به تو می نگرم ، به تو
ای که در آفتاب غرورم آب شدی .
تنها ایستاده ام
هیچ چیز در من نیست
هیچ کس با من نیست
به تو می نگرم ، به تو
ای که از سایه ام بلندتری .
و اینک من !
از تو ، از اندوه تو تنهاترم
تو به من خندیدی و نمی دانستی
من به چه دلهره از باغچه همسایه
سیب را دزدیدم
باغبان از پی من تند دوید
سیب را دست تو دید
غضب آلوده به من کرد نگاه
سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک
و تو رفتی و هنوز
سالها هست که در گوش من آرام آرام
خش خش گام تو تکرار کنان
می دهد آزارم
و من اندیشه کنان
غرق این پندارم
که چرا خانه کوچک ما سیب نداشت.
کبوتر و آسمان
بگذار سر به سینه ی من،تا که بشنوی
آهنگ اشتیاق دلی دردمند را.
شاید که پیش از این،نپسندی به کار عشق
آزار این رمیده ی سر در کمند را.
بگذار سر به سینه ی من،تا بگویمت:
اندوه چیست،عشق کدام است،غم کجاست؟
بگذار تا بگویمت:این مرغ خسته جان،
عمری است در هوای تو از آشیان جداست.
دلتنگم آنچنان که:اگر بینمت به کام
خواهم که جاودانه بنالم به دامنت
شاید که جاودانه بمانی کنار من،
ای نازنین،که هیچ وفا نیست با منت
تو،آسمان آبی آرام و روشنی
من،چون کبوتری که پرم در هوای تو
یک شب ستاره های تو را دانه چین کنم!
با اشک شرم خویش بریزم به پای تو
بیمار خنده های تو ام،بیشتر بخند!
خورشید آرزوی منی،گرم تر بتاب!
بیا دوباره پا به پام
بارون رو دوست دارم هنوز
چون تو رو یادم میاره
حس میکنم پیش منی
وقتی که بارون میباره
بارون رو دوست دارم هنوز
بدون چتر و سر پناه
وقتی که حرفای دلم جا میگیرن توی یه آه
شونه به شونه می رفتیم
من و تو
تو جشن بارون
حالا تو نیستی و خیسه چشمای منو خیابون
بارون رو دوست داشتی یه روز
تو خلوت پیاده رو
پرسه پاییزی ما
مرداد داغ دست تو
بارون رو دوست داشتی یه روز عزیز هم پرسه من
بیا دوباره پا به پام
تو کوچه ها قدم بزن...
پرستش
ای شب،به پاس صحبت دیرین،خدای را
با او بگو حکایت شب زنده داری ام
با او بگو چه می کشم از درد اشتیاق
شاید وفا کند،بشتابد به یاری ام
ای دل،چنان بنال که آن ماه نازنین
آگه شود ز رنج من و عشق پاک من
با او بگو که مهر تو از دل نمی رود
هر چند بسته مرگ،کمر بر هلاک من
ای شعر من،بگو که جدایی چه می کند
کاری بکن که در دل سنگش اثر کنی
ای چنگ غم،که از تو بجز ناله برنخاست
راهی بزن که ناله از این بیشتر کنی
ای آسمان،به سوز دل من گواه باش
کز دست غم به کوه و بیایان گریختم
داری خبر که شب همه شب دور از نگاه
مانند شمع سوختم و اشک ریختم
ای روشنان عالم بالا،ستاره ها!
رحمی به حال عاشق خونین جگر کنید
یا جان من ز من بستانید بی درنگ
یا پا فرا نهید و خدا را خبر کنید!
آری،مگرخدا به دل اندازدش که من
زین آه و ناله راه به جایی نمی برم
جز ناله های تلخ نریزد ز ساز من
از حال دل اگر سخنی بر لب آورم
آخر اگر پرستش او شد گناه من
عذر گناه من،همه،چشمان مست اوست
تنها نه عشق و زندگی و آرزوی من
او هستی من است که آینده دست اوست.
عمری مرا به مهر و وفا آزموده است
داند من آن نیم که کنم رو به هر دری
او نیز مایل است به عهدی وفا کند
اما،اگر خدا بخواهد،عمر دیگری!
دیوانه
یکی دیوانه ای آتش برافروخت
در آن هنگامه جان خویش را سوخت.
همه خاکسترش را باد می برد
وجودش را جهان از یاد می برد.
تو همچون آتشی ای عشق جانسوز
من آن دیوانه مرد آتش افروز.
من آن دیوانه آتش پرستم
در این آتش خوشم تا زنده هستم.
بزن آتش به عود استخوانم
که بوی عشق برخیزد زجانم.
خوشم با این چنین دیوانگی ها
که می خندم به آن فرزانگی ها.
به غیر از مردن و از یاد رفتن
غباری گشتن و از یاد رفتن
در این عالم سرانجامی نداریم
چه فرجامی؟که فرجامی نداریم.
لهیبی همچو آه تیره روزان
بساز ای عشق و جانم را بسوزان
بیا آتش بزن خاکسترم کن
مسم در بوته هستی زرم کن.
خدایا
وقتی بر می گردم و به گذشته نگاه می کنم
در جاده ی زندگی ام
هیچ رد پایی نمانده است
به آسمان نگاه می کنم
هیچ ستاره ای در سیاهی شب
به من چشمک نمی زند
تنها آنچه راه را برایم روشن و هموار ساخته
شهاب عشق و لطف تو بوده که بر سرزمین قلبم باریده است.
عاشقانه ها
ای شب از رویای تو رنگین شده
سینه از عطر تو ام سنگین شده
ای به روی چشم من گسترده خویش
شادیم بخشیده از اندوه بیش
همچو بارانی که شوید جسم خاک
هستیم ز آلودگی ها کرده پاک
ای تپش های تن سوزان من
آتشی در سایه ی مژگان من
ای ز گندمزارها سرشارتر
ای ز زرین شاخه ها پربارتر
ای در بگشوده بر خورشیدها
در هجوم ظلمت تردیدها
ای نفسهایت نسیم نیمه خواب
شسته از من لرزه های اضطراب
خفته در لبخند فرداهای من
رفته تا اعماق دنیاهای من
ای مرا با شور و شعر آمیخته
اینهمه آتش به شعرم ریخته
چون تب عشقم چنین افروختی
لاجرم شعرم به آتش سوختی
با تو
ای که مهربانی با تو تفسیر می شود
شکفتن عشق با نگاه تو تعبیر می شود
ای که ایثار با تو تفسیر می شود
همه پاکی های دنیا در تو تعبیر می شود
ای که زندگانی از برق نگاه تو آغاز می شود
گاهی تمامی وجود من به تو تبدیل می شود
ای که نفس کشیدن با وجود تو تشکیل می شود
یکباره با تو همه زندگی سرشار از عشق و عاطفه می شود.
خدایا از عشق امروزمان برای فرداها یی که فراموش میکنیم
عاشق بوده ایم قدری کنار بگذار به قدر یک مشت
به قدر یک لبخند
تا فراموش نکنیم عاشق بوده ایم
تا عاشق بمانیم و عاشق بمیریم.
خدایا از عشق امروزمان برای فرداها یی که فراموش میکنیم
عاشق بوده ایم قدری کنار بگذار به قدر یک مشت
به قدر یک لبخند
تا فراموش نکنیم عاشق بوده ایم
تا عاشق بمانیم و عاشق بمیریم.
زهر شیرین
تو را من زهر شیرین خوانم ای عشق
که نامی خوش تر از اینت ندانم.
وگر –هر لحظه-رنگی تازه گیری،
به غیر از(زهر شیرینت)نخوانم.
تو زهری،زهر گرم سینه سوزی،
تو شیرینی،که شور هستی از توست.
شراب جام خورشیدی،که جان را
نشاط از تو،غم از تو،مستی از توست.
به آسانی ، مرا از من ربودی
درون کوره ی غم آزمودی
دلت آخر به سرگردانیم سوخت
نگاهم را به زیبایی گشودی
بسی گفتند:(دل از عشق برگیر!
که:نیرنگ است و افسون است و جادوست!)
ولی ما دل به او بستیم و دیدیم
که این زهر است،اما!....نوشداروست!
چه غم دارم که این زهر تب آلود،
تنم را در جدایی می گدازد
از آن شادم که در هنگامه درد،
غمی شیرین دلم را می نوازد.
اگر مرگم به نامردی نگیرد،
مرا مهر تو در دل جاودانی است.
وگر عمرم به ناکامی سرآید،
تو را دارم که :مرگم زندگانی است.
خورشید جاودانی
در صبح آشنایی شیرین مان،تو را
گفتم که مرد عشق،نئی باورت نبود
در این غروب تلخ جدایی، هنوز هم
می خواهمت چو روز نخستین،ولی چه سود!
می خواستی به خاطر سوگندهای خویش
در بزم عشق بر سر من جام نشکنی
می خواستی به پاس صفای سرشک من
این گونه دل شکسته به خاکم نیفکنی
پنداشتی که کوره ی سوزان عشق من
دور از نگاه گرم تو خاموش می شود؟
پنداشتی که یاد تو این یاد دلنواز
در تنگنای سینه فراموش می شود؟
تو رفته ای که بی من،تنها سفر کنی
من مانده ام که بی تو،شبها سحر کنم
تو رفته ای که عشق من از سر به در کنی
من مانده ام که عشق تو را تاج سر کنم
روزی که پیک مرگ مرا می برد به گور
من شب چراغ عشق تو را نیز می برم!
عشق تو،نور عشق تو،عشق بزرگ تو است
خورشید جاودانی دنیای دیگرم.
سیاه مثل شب تار
دنیای بی تو بودن
شوق رهایی از شب
منو تا تو کشوندن
هزار آن شب خدا را
قسم به کعبه دادم
منی که بی نور عشق
برگی تو دست بادم
دلم جز این تمنا
هیچی ازت نمی خواد
ای بهترین آرزو
خدا تو رو به من داد
بی تو تموم دنیام
کویر خاروخس بود
خیال با تو بودن
برای من نفس بود
بیا و عاشقم باش
ای بهترین آرزو
هر عشقی جز عشق تو
برای من هوس بود
شب-ستاره-آرزو
می گویند شب آرزوهاست.
شبی که مهتاب به آرزوهایت گوش می سپارد.
می گویند شب آرزوهاست.
شبی که فرشته ها آمین آرزوهایت را زمزمه می کنند.
شبی که آسمان دست نوازشش را بر قلب ستارگان می کشد.
شب نجوای ماه با گوش زمین.
شب لالایی آلاله ها برای پرستوها.
شب-ستاره-آرزو ...
نور می نگارم بر دل سیاه شب تا شب های بی آرزویت ستاره باران شود.
تا ابد آرزوهایم را می شمارم
برای تو
آرزویم آرزوی توست
شادی توست
آری شب آرزوهاست
اما آرزویم تویی...
قلب توست
ذره ذره مهتاب می بارد بر دل این شب
شبی که برای تو بیدارم تا سپیده صبح آرزویم
شب آرزویم همه تو هستی ای عزیزترینم
می گویند شب آرزوهاست
آری آرزو همه تو هستی.
آمین
بی تو....
بی تو طوفان زده ی دشت جنونم
صید افتاده به خونم
تو چه سان می گذری غافل از اندوه درونم
بی من از کوچه گذر کردی و رفتی
بی من از شهر سفر کردی و رفتی
قطره ای اشک درخشید به چشمان سیاهم
تا خم کوچه به دنبال تو لغزید نگاهم
تو ندیدی....
نگهت هیچ نیفتاد به راهی که گذشتی
چون در خانه ببستم
دگر از پای نشستم
گویی یا زلزله آمد
گویی یا خانه فرو ریخت سر من
بی تو من در همه شهر غریبم
بی تو کس نشنود از این دل بشکسته صدایی
برنخیزد دگر از مرغک پر بسته نوایی
تو همه بود و نبودی
تو همه شعر و سرودی
چه گریزی زبر من که ز کویت نگریزم
گر بمیرم ز غم دل با تو هرگز نستیزم
من و یک لحظه جدایی نتوانم
نتوانم
بی تو من زنده نمانم.
روزی به تو خواهم پیوست...
هر چند دیرتر از فرداهای نزدیک به امروز...
و روح سرکش قلبم را به تو خواهم سپرد و تو را در تلاطم روحم شریک خواهم کرد...
قایقی از جنس عشق ناب خویش خواهم ساخت...
و تو را مسافر دریای طوفانی وجود شیفنه و آشفته ام خواهم نمود
نه به خاطر تو بلکه به خاطر عشق خودم
از آسمان خواهم گذشت،از زمین،از مرز انحصار مادی بودن خواهم گذشت
و به سوی تو خواهم آمد...
به سوی تو که غریبترین واژه ذهن آشفته منی
به سوی تو که در هر لحظه ام عاشقانه نهفته ای ...
و نبض دقایق خالی از حضور امید منی...
تویی که به وسعت یک قلب عاشقی در وجودم ریشه دوانده تای
دلم جلوتر از دروازه های زمانی و وجودم پیوند خورده با آسمان
خواب و خیال و حقیقت را با هم می جوید،برای یافتنت...
ولی هراس هرگز نبودنت به رشته های امیدم چنگ می زند
از تو گفتن و تو را خواستن دلخوشی روزانه من است...
وجودم هر لحظه غرق خاطره است...
و در هر لحظه بی قرار تر از پیش فریاد می زنم
عشق من...
تا ابدی باقی دوستت دارم...
من عزیزترین داراییم را در جایی در انتهای قلبم پنهان کرده ام.
جایی که هیچ کلمه ای به آنجا نخواهد رسید.
جایی که هیچ دست به آنجا راه نخواهد یافت.
داراییم را نگه میدرارم
و هر چه طوفان
هر چه موج بیاید
من چیزی را از دست نخواهم داد...
آنچه ماندنی است خواهد ماند.
در سال غم تنهایی خویش
عابد چشم سخن گوی توام
من در این تاریکی
من در این تیره شب خاموش
زائر ظلمت گیسوی توام
گیسوان تو پریشانتر از اندیشه من
گیسوان تو
جنگل عطر آلود
شکن گیسوی تو
موج دریای خیال
کاش با زورق اندیشه شبی
از شط گیسوی مواج تو،من
بوسه زن بر سر هر موج گذر میکردم
کاش بر این شط مواج
همه عمر سفر میکردم
من هنوز از اثر عطر نفس های تو،سرشار سرور
گیسوان تو در اندیشه من
گرم رقصی موزون
کاشکی پنجه من
در شب گیسوی پر پیچ تو راهی می جست
چشم من،چشمه زاینده اشک
در نگاه تو تهی میشوم از بود و نبود
شب تهی از مهتاب
شب تهی از اختر
ابر خاکستری بی باران پوشانده
آسمان را یکسر
ابر خاکستری بی باران دلگیر است
و سکوت تو پس پرده خاکستری سرد کدورت افسوس!
سخت دلگیرتر است
شوق بازآمدن سوی توام هست
اما
تلخی سرد کدورت در تو
پای پوینده راهم بسته
ابر خاکستری بی باران
راه بر مرغ نگاهم بسته
وای باران
باران
شیشه پنجره را باران شست
از دل من اما
چه کسی نقش تو را خواهد شست؟
آسمان سربی رنگ
من درون قفس سرد اتاقم دلتنگ
می پرد مرغ نگاهم تا دور
وای باران
باران
پر مرغان نگاهم را شست
خواب رویای فراموشی هاست
خواب را دریابیم
که در آن دولت خاموشی هاست...
بیا ما نیز مثل روح باران به روی یک رز تنها بباریم
بیا در باغ بی روح دلی سرد کمی رویای نیلوفر بکاریم
بیا در یک شب آرام و مهتاب کمی هم صحبت یک یاس باشیم
اگر صد بار قلبی را شکستیم بیا یک بار با احساس باشیم
بیا در ساحل نمناک بودن برای لحظه ای یکرنگ باشیم
بیا تا مثل شب بوهای عاشق شبی ما هم کمی دلتنگ باشیم
اگر چه قصه دلها دراز است بیا به آرزم عادت نماییم
بیا با آسمان پیمان ببندیم که تا او هست ما هم با وفا شیم
بیا در لحظه سرخ نیایش چو روح اشک پاک و ساده باشیم
بیا هر وقت باران باز بارید برای گل شدن آماده باشیم ....